Even stil staan

Zoals zoveel mensen sta ik in de decembermaand vaak een moment stil bij het leven. Bij de gebeurtenissen die onze wereld de afgelopen maanden mooier en een stuk lelijker hebben gemaakt. Bij de mensen die ik heb mogen ontmoeten, en helaas heb moeten verliezen. Ik sta dan stil bij vriendschappen die ontstaan zijn en denk aan de prachtige mensen die ik soms in een uitzichtloze situatie in hun thuisland heb moeten achterlaten.

In mijn werk zou je soms een knopje willen hebben dat je kunnen omzetten, zodat je je niet meer verbonden voelt met de dingen die je ziet, de armoede, de doden, het verdriet. Ik kan je vertellen dat zo’n knopje niet bestaat. Het is onzin te denken dat ik er niet mee in slaap val, ’s ochtends wakker word en er tussendoor over droom. En de dag dat het mij niet meer zal raken is de dag dat ik op zoek ga naar een ander beroep.

Ik sta vandaag stil bij de mensen die ik ontmoet heb in een vluchtelingenkamp in Bulgarije, waar de situatie zo mensonwaardig is dat geen mens er zou willen wonen. Ik sta vandaag stil bij de oud-bewoners van de Jungle in Calais waarvan velen deze wintermaand zonder onderdak nog steeds rondom het oude kamp zwerven. Ik sta vandaag stil bij de kinderen in Donetsk waarvan de ouders er niet meer zijn door de voortdurende oorlog in het gebied. Ik sta vandaag stil bij de straatkinderen van Caracas die hun kerstmaaltijd mogen zoeken in de vuilniszakken met restafval.

Maar ik sta ook stil bij de tienduizenden Nederlanders die in eigen land kerst zullen doorbrengen op straat, of in een noodopvang. De Nederlands die hun kerstmaaltijd moeten krijgen via de voedselbank en de Nederlanders die door eenzaamheid geïsoleerd in huis zitten.

Als ik naar de rottende wereld om me heen kijk ben ik vaak trots een Nederlander te zijn. Vaak, alleen wel met schaamte. We zijn goed geworden in ons te distantiëren van de problemen om ons heen. We zijn goed geworden in onze ogen te sluiten en de rug naar de problemen te keren. We zijn goed geworden ons druk te maken over futiliteiten, dat we soms blind lijken te zijn voor de werkelijkheid. Alsof het een knop is waardoor we beter slapen, mooier dromen en fijner opstaan.

Desalniettemin wens ik eenieder, hier en ver van huis, fijne Kerstdagen.