Column: Achter gesloten deuren

Vandaag had ik mijn debuut column voor het programma Purplus van RTV Purmerend. Deze ging als volgt

Achter gesloten deuren: Terwijl de bijna 70-jarige, kind-meppende opa Ed doorpraat over zijn leven, denk ik aan Sonja. Mijn prachtige ex-vriendin met Oost-Europese roots uit 2006. Ze sloeg maar door toen ik op de grond lag bij het tankstation vlak bij ons huis, onbeweeglijk lag ik daar. Ik verdedigde, dat wel, maar gaf haar meer dan genoeg ruimte om door te gaan met het uiten van haar emotie. De politie kwam, en bijna werd Sonja ambtshalve meegenomen. Ik probeerde uit te leggen dat ik er samen met Sonja wel uit zou komen, dat we het beste naar huis konden gaan. Het was niet de eerste keer. Gek hoe lang ik dat heb kunnen accepteren. Liefde maakt blind.

Opa Ed vervolgt zijn verhaal en praat -alsof het gisteren was- over zijn tijd in het leger, zijn autorijscholen en zijn prachtige ex-vrouw die hij liefkozend ‘mijn M’ noemt. Met vlagen komen de soms haast oncontroleerbare emoties bij hem los als hij praat over de laatste 15 jaar van zijn leven.

‘Alleen al in 2015 heb ik 26 keer aangifte gedaan bij de politie Michel. Kijk maar.’ ‘En ze doen helemaal niets!’ buldert Ed tegen me met een steeds roder worden gezicht. Voor ons liggen stapels met papieren en op de achtergrond spelen geluidsopnames van telefoongesprekken en bijeenkomsten die Ed stiekem opgenomen heeft in de afgelopen jaren.

Ed woont momenteel op een kamertje in het Jaap van Praaghuis, maar heeft een probleem in zijn voormalige thuissituatie. Volgens Ed worden hij en zijn vrouw thuis geterroriseerd door hun kinderen. Zijn kleinkind, zegt Ed -met tranen in zijn ogen- is regelmatig bont en blauw geslagen door zijn zoon. Vaak kwam de politie aan de deur, maar actie ondernemen doen ze niet. ‘Ik kan het niet meer aanzien Michel.’

Naar eigen zeggen doet de politie niets met Ed’s 26 aangiftes. Ook het Veiligheidshuis en vele andere instanties lijken aan de kant te staan toekijken hoe de boel explodeert. Ondertussen wordt Ed steeds radelozer. Zijn constante roep om aandacht, en de manier waarop Ed dit brengt, helpen niet. Het gemeentehuis van Purmerend is officieel verboden gebied voor opa Ed en ook in het politiebureau is hij tijden niet meer welkom geweest.

‘Luister dan!’ Ed laat mij een van zijn geluidsopnames horen waarop een politieagent hem gelijk geeft dat Ed zelf het probleem oplost. Het was nog maar vorig jaar dat Opa Ed voor zijn gevoel het heft in eigen handen moest nemen. ‘Mijn vrouw werd gestoken met een mes Michel, door haar zoon! Ik was een beest Michel, ik was een beest… ik schaam me kapot.’ Het duurde maar een paar minuten, maar in die paar minuten dat Ed zijn controle verloor, pakte hij zijn zoon zo hard aan dat deze met meerdere botbreuken afgevoerd moest worden naar het ziekenhuis.

Dit verhaal staat niet op zichzelf. Bijna de helft van iedereen tussen de 18 en 70 jaar krijgt wel eens te maken met huiselijk geweld. Jaarlijks creëren 100.000 daders, 200.000 slachtoffers als het gaat om zwaarder huiselijk geweld. In maar 12% van de gevallen leidt dit tot een arrestatie. Kindermishandeling komt in Nederland meer dan 119.000 keer per jaar voor.

Wat er ook daadwerkelijk gebeurd is achter de gesloten deuren bij Ed thuis, is irrelevant als je je bedenkt dat het probleem niet opgelost wordt. En als er eerder misschien al een probleem was in de huizen van opa Ed, dan is er nu een nieuwe bij gekomen. De radeloze Ed kookt, en er is niet veel voor nodig om dit korte lontje te laten exploderen. En als voor die tijd instanties niet hebben ingegrepen, dan vrees niet ik alleen, maar ook de dader zelf, dat de kans bestaat dat we over een paar maanden in de krant moeten lezen hoe een gezinsdrama had kunnen worden voorkomen, want “het was een bij instanties bekend probleemgezin”.

We moeten niet stilstaan bij huiselijk geweld, maar we moeten er wat aan doen. De gedachte dat er honderden gezinnen in onze regio in angst en geweld moeten leven, zou onacceptabel moeten zijn.