Eddy is dood, gemarteld en levend verbrand

Ik ken Eddy ongeveer een half jaar, mijn vrienden meer dan 10 jaar. Eddy, een Duitse man met een baard die door kinderen regelmatig uitgemaakt werd voor Kerstman. Hij was niet bij iedereen geliefd. Hij was nors, koppig en eigenwijs maar had een oprecht goed hart. Eddy is niet meer, hij is gruwelijk vermoord. En net als bij 96 procent van de 25.000 moorden per jaar, zal deze moord nooit worden opgelost. Sterker nog: na zijn moord werd hij ook nog eens beroofd door mensen uit de buurt en de politie.

Afgelopen jaren woonde Eddy in Ocumare, een kustdorpje dat afgelopen tijd flink heeft geleden onder de terugloop van toerisme. Zijn leven daarvoor heeft hij de hele wereld over gereisd, en daar kwamen dan ook veel verhalen over onder het genot van een biertje. Eddy was bekend in Ocumare en een beetje berucht. Eddy handelde in vlees en kaas, en investeerde geld waar dat nodig was.

25.000 moorden per jaar

Nu is Eddy dood, afgelopen zaterdag hebben ze hem gemarteld, beroofd en in brand gestoken. Eddy staat niet alleen. In Venezuela zijn vorig jaar 25.000 mensen vermoord (dit zijn officiële cijfers, on-officieel ligt dit getal hoger). 96 procent van deze zaken wordt nooit opgelost. In de eerste tien dagen van deze maand zijn in de stad Caracas alleen al 151 mensen om het leven gebracht. Dit zijn enkel de officiële cijfers van lijken die daadwerkelijk zijn aangekomen in het mortuarium.

Daar rijdt Eddy

In mijn stad is er één weg van 50 km die door de bergen naar Ocumare gaat. Zondagochtend was er een wielertocht wat betekent dat ik uren later dan gepland aankwam in Ocumare. Onderweg kwamen de auto’s van de CICPC (onderzoekspolitie) en een soort van begrafeniswagen ons al tegemoet rijden. Daar reed Eddy.

Onderzoek plaats delict.

Als ik aankom bij zijn huis is de politie al vertrokken, de poort is nog op slot maar aan de rechterkant zo geforceerd dat er een ingang is ontstaan. Er zijn mensen in en om het huis. Samen met een vriendin van Eddy die daar al aanwezig is besluit ik iedereen van het terrein af te sturen en laat ik de opengebroken poort bewaken.

Een carrière bij de politie was nooit voor me weggelegd maar mijn wantrouwen in het onderzoek van de politie hier gaf me geen andere keus. Ik ging op onderzoek uit.

Het huis is een ravage, overal liggen spullen en de brand van de vorige nacht heeft zijn werk gedaan, het is er nog warm. Kleding en matrassen liggen overal verspreid. Maar gelijk valt op dat alle waardevolle spullen weg zijn: tv, beveiligingscamera’s en 6 motoren zijn nergens meer te vinden.

De avond van de moord.

De daders hebben de tijd genomen. Ze zijn binnengekomen via de voordeur welke beschermd was met een traliehek. Een deel van het hek is verwijderd. Ze hebben Eddy gevonden in één van zijn slaapkamers. Het vele bloed op de grond verteld me dat ze hem daarna naar een voorraadkast hebben gesleept. Deze kast, een soort grote kluis in het midden van het huis was de plek waar Eddy alles opborg. Zijn geld en andere waardevolle spullen. Dit is de kast waar Eddy met benzine overgoten is en in de brand gestoken is. De aanliggende keuken ligt vol met kleding en papier, van hetgeen zich in de kast bevond is weinig meer over, het vuur is hier zo heet geworden dat alles verkoold en weggesmolten is.

Niet alleen de camera’s maar ook elk spoor van de beveiligingsrecorder is weg. Tussen de rommel vind ik nog een fotoalbum, en wat aantekeningen. Ik besluit ze mee te nemen voor zijn zus, die op dit moment probeert om vanuit Duitsland hier naartoe te komen. 

Zaterdag laat hoorden de buren Eddy schreeuwen om hulp. Tegen de tijd dat zij arriveerden was het al te laat. Buurtbewoners hebben samen met de politie geprobeerd de brand te blussen maar het mocht niet baten.

De corrupte politie

Vrijwel alle vermiste spullen zijn meegenomen door de politie “Voor nader onderzoek”. Zo stonden zijn zes motoren die zich normaal gesproken aan de andere kant van het huis bevinden netjes voor de deur geparkeerd om meegenomen te worden voor “onderzoek” door de CICPC. Ook de camera’s zijn voor onderzoek van hun normale plekken geschroefd. De familie van Eddy zal deze spullen nooit terug zien – het is de vroege kerstbonus voor de heren van de CICPC.

Het lijkenhuis

Het is aan het eind van de middag en ik besluit terug te reizen naar Maracay, naar het mortuarium waar Eddy ligt. Ik hoop dat het lichaam me nog wat aanwijzingen kan geven. De zaak ligt gevoelig bij de politie, in eerste instantie omdat het een buitenlander betreft en ten tweede omdat de dreigementen tegen Eddy in de laatste jaren bekend waren bij de CICPC maar er niets mee gedaan is. Na het omkopen van de persoon bij het mortuarium wordt er een zak uit de koeling naar me toe getrokken. Wat in de zak ligt is niet Eddy maar een verkoold stuk vlees wat op hoge temperatuur verbrand is. Er mist een lichaamsdeel, mogelijk verloren toen ze hem verplaatsten. Dit was niet het laatste beeld wat ik van Eddy wilde hebben, maar het is helaas wel de werkelijkheid.

Net voor zijn dood had ik hem nog aan de telefoon, we zouden elkaar de volgende dag ontmoeten.

(Dit artikel is eerder verschenen op Blendle)