Tag: Venezuela

Geplaatst op door — 1 reactie

Wie is Carvajal aka “El Pollo” en waarom beveelt Minister Timmermans zijn vrijlating?

Er waren niet veel mensen die onbelemmerd directe toegang hadden tot Hugo Chavez. Hugo Armando Carvajal Barrios aka “El Pollo” (de kip) had dit wel. Als hoofd van de militaire intelligentiedienst had hij onbeperkt alle middelen ter beschikking om zijn doelen te volbrengen. In de afgelopen jaren zijn er diverse bewijsstukken boven water gekomen waaruit blijkt dat Carvajal banden had met de FARC en Colombiaanse en Venezolaanse kartels en daarnaast militairen inzette voor de transport van drugs. Vorige week werd Carvajal, op verzoek van Amerika op Aruba gearresteerd. Ondertussen heeft Timmermans gisteren –tegen een uitspraak van rechter-commissaris Yvonne van Wersch- zijn vrijlating bevolen en is Carvajal ondertussen terug in Venezuela waar hij als held ontvangen is.

Hugo Armando Carvajal Barrios was tussen 2004 en 2009 hoofd van de militaire intelligentie dienst en een vertrouweling van Hugo Chavez. Carvajal was vanaf dag één betrokken met Chavez. In 2008 werd o.a. Carvajal samen met een aantal andere personen door Amerika er van beschuldigd de FARC te ondersteunen met de transport van Drugs, dit werd toendertijd door Chavez ontkend.  De bekendmaking van de Amerikanen kwam een dag nadat de ambassadeur van Amerika Venezuela moest verlaten omdat de Amerikaanse ambassade betrokken zou zijn met het ondersteunen van de oppositie tegen Hugo Chavez. Carvajal word er o.a. van verdacht valse identiteitskaarten te hebben gegeven aan leden van de FARC en Kartels, het tegen gaan van inbeslagnames van drugs, het ondersteunen van het transport van drugs. Daarnaast zou hij opdracht hebben geven voor de moord op twee personen.

Vorige week werd op verzoek van de Amerikanen, Carvajal gearresteerd op Aruba met het verzoek tot uitlevering. Carvajal was opweg naar Aruba om daar geïnstalleerd te worden als Consul Generaal. Hij reisde met een diplomatiek paspoort maar had officieel de functie van Consul Generaal nog niet. Direct na zijn arrestatie reageerde Maduro en de regering van Venezuela fel op zijn arrestatie. Nederland zou de wet overtreden. Venezuela nam gelijk sancties door al het vliegtuigverkeer te verbieden van de eilanden naar Venezuela en andersom. Deze sanctie is dezelfde dag teruggedraaid. Daarnaast voerde de regering van Venezuela de druk op door te dreigen met meer sancties te komen en stuurde ze de marine richting Aruba.

Op 25 juli besloot rechter-commissaris Yvonne van Wersch dat Carvajal geen diplomatieke immuniteit genoot, daarbij zei ze “dat zij zich door niemand onder druk zou laten zetten en vasthield aan haar besluit”. Carvajal bleef vastzitten.

Gisteren is Carvajal vrijgelaten uit de KIA gevangenis waar hij de vier dagen ervoor heeft vastgezeten. Tijdens een persconferentie afgelopen zondag maakten de Arubaanse minister van Justitie Artur Dowers en hoofdofficier van Justitie Peter Blanken bekend dat de Nederlandse Minister van Buitenlandse Zaken Timmermans de vrijlating van Carvajal had bevolen. Naast de vrijlating van Carvajal -omdat hij wel van immuniteit zal genieten- is gelijk besloten dat hij een persona non grata is en zijn leven lang niet meer welkom is op Aruba. Deze uitspraak gaat dwars in tegen de uitspraak van rechter-commissaris Yvonne van Wersch, onduidelijk is momenteel hoe Timmermans deze beslissing heeft gemaakt en/of hij deze heeft mogen maken. Blanken noemden de keuze van Timmermans “Verrassend”.

Carvajal is direct met een privé vliegtuig opgehaald waarna hij bij thuiskomst opgewacht is door zijn eigen familie n de familie van Maduro. Hij is als held ontvangen in Venezuela

Geplaatst op door — 2 reacties

Venezuela: San Antonio gevangenis: Drugs, seks en… Salsa

Op Isla Margarita net buiten de hoofdstad Porlamar staat de San Antonio gevangenis. Van buiten lijkt het een -door met bewakers afgesloten poort- en -de door scherpschutters in de gaten gehouden omheining-, als elke  normale gevangenis in Venezuela. Schijn bedriegt.

Zodra je door de poort bent is er geen spoor meer te zien van wat je normaal in een gevangenis treft. In dit kleine paradijs leven ruim 2000 gevangen als goden.  Bewakers zie je niet, vanaf de poort zijn de gevangen de baas. Met aan de leiding “Teófilo Rodríguez” aka “El Conejo”, een voormalig drugshandelaar.

In het weekend staat de poort open en zijn buitenstaanders (familie, vrienden en bezoekers) welkom om mensen te bezoeken of gebruik te maken van het zwembad, de nachtclub of andere faciliteiten die de gevangenis biedt.

De overheid erkent het probleem maar vecht voor hun positie binnen het gevangeniswezen. Corruptie helpt hen hier niet hun doel te behalen. Zo werkt als voorbeeld maar 2.5% van de mensen die een gesubsidieerde studie afrondt om in een gevangenis te werken ook daadwerkelijk in een gevangenis. De overige 97.5%…. die vinden meestal een baan in de private sector of in het criminele circuit.

San Antonio is geen uitzondering tussen de gevangenissen hier in Venezuela. Echter door de grote overpopulatie van de gevangenissen (in sommige gevangenissen wel vier keer), en de lak aan controle gaan er naar schatten minimaal 1% van alle gevangen op jaarlijkse basis dood door geweld.

Tussendoor onderhouden de minister, verantwoordelijk voor de gevangenissen en voormalige drugshandelaar “El Conejo” een intieme en persoonlijke band zoals te zien is op een opgedoken foto

In San Antonio is alles te vinden wat je in een klein dorp van Venezuela ook kan vinden, eigenlijk wel meer dan dat. Een zwembad vol meisjes in bikini, met op de rand mensen die een geïmporteerd whisky’tje nuttigen, een restaurant, een BBQ  en een nachtclub. De koele met airconditioning uitgeruste cellen zijn voorzien van schotelantennes, flatscreens en alle andere apparatuur die je kunt bedenken. Je hebt een kapper, een winkel en de handel in illegale drugs en moderne wapens.

Giovana Vitola en verslaggever van SBS dateline heeft onlangs een met haar iphone gemaakte  reportage gepubliceerd over San Antonio. De 12 minuten durende reportage is de moeite waard eens te bekijken

(Foto van SBS dateline)

Geplaatst op door — 1 reactie

Venezuela: Meer en meer minder

De tekorten in Venezuela beginnen extreme vormen aan te nemen. Naast dat de schappen van winkels leger en leger worden, de prijs van wat er nog wel is hoger en hoger wordt, staat de productie op veel punten stil door een tekort aan grondstoffen. Een oplossing? Deze is nog niet in zicht.

Het bordje “No hay” ofwel “Geen” prijkt nog voor de benzinepomp terwijl ik voorbij de lange file voor het tankstation rijd. Ze hebben geluk want er is een tankwagen aangekomen met benzine, echter zal je wel een paar uur geduld moeten hebben tot dat je door de wachtrij heen bent. Ik denk dat ze voor het gemak het bordje “no hay” laten staan want na vandaag kan het wel weer enige tijd duren voordat de volgende wagen komt.

Na een uurtje rijden over de door gaten gevulde weg kom ik in de volgende file terecht gelukkig kan ik er met mijn motor makkelijk omheen rijden tot ik gestopt wordt door de reden van de file. De weg is afgezet met boomstronken en takken, achter de takken staan groepjes jongeren en oudere te protesteren omdat ze in hun dorp al langere tijd geen water hebben gehad, “no hay”. Wanneer de Guardia Nacional na een half uurtje een einde maakt aan de demonstratie vervolg ik mijn weg.

Aan weerskanten van de weg staan grote hotels er leeg en vervallen als kleine spooksteden bij. Ze pronken als gedenkstenen die je helpen herinneren aan de tijd van toeristen die er ooit waren maar nu Venezuela vermijden of door een gebrek aan vliegtuigen het land niet meer in kunnen. Ik twijfel of ik eerder vandaag toch niet had moeten tanken want tot dusver ben ik geen werkende tankstations tegengekomen. Ik stop bij een alternatief klein familie eetplekje aan de kant van de weg, naar de kaart vraag ik niet want door het tekort aan producten hanteren geen van de eetplekken en restaurants een kaart meer. De maaltijd van de dag is kip met rijst en bruine bonen.

Nieuwe auto’s en motoren worden er al enige tijd bijna niet meer verkocht en de prijs van tweedehands auto’s is in paar maanden verdrievoudigd en komen in sommige gevallen boven de oorspronkelijke nieuwprijs. De toevoer van onderdelen staat bijna stil en meer en meer auto’s komen door dat tekort stil aan de kant van de weg te staan. De rijen voor de steeds zeldzamer wordende accu-verkoopplekken worden langer en langer.

De bouw ligt stil en waar er nog gebouwd wordt is het moeilijker en moeilijker om aan bouwmaterialen te komen, waar je geluk hebt betaal je de hoofdprijs en voor de normale man en vrouw is deze hoofdprijs onbetaalbaar.

Het minimumloon van een Venezolaan die nog wel een baan heeft ligt op 4050 bolivar. Met de officiële wisselkoers komt dit neer op iets minder dan 400 euro per maand, met de zwarte markt koers waar de euro niet 11 bolivar oplevert maar 108 bolivar waard is komt dit neer op 40 euro per maand.

Maar met 4050 bolivars moet je het doen. Onlangs heeft de regering het minimumloon verhoogd met 30% echter zijn sinds die tijd sommige prijzen opgelopen tot wel 300%.

Als ik een supermarkt inloop zie ik vooral legen schappen of paden vol met schappen met dezelfde producten. Koffie, melk, water en olie ga ik hier niet vinden. Daarvoor moet ik op een speurtocht naar een plek zonder een bordje “No Hay” en waarschijnlijk wederom weer een lange wachtrij.

Geplaatst op door — 1 reactie

Venezuela 1: De moeders zijn de baas.

Toen ik er aankwam was het vrij tam, toch heerste er gelijk een gespannen sfeer. Mensen stonden op de uitkijk, de barricades van de vorige dag stonden er nog deels en aan het eind van de straat zag ik de gepantserde voortuigen van het leger klaarstaan. Toch, wist mijn gids mij te vertellen, was het vandaag rustiger dan normaal: het tegengaan van demonstraties afgelopen weken heeft zijn effect gehad op mensen in de buurt. Ze zijn moe, maar vooral bang. “Wat is een stok en blik die wij hebben tegen hun wapens? Daar kunnen we geen weerstand tegen bieden!”. Terwijl we het bordje “militairterrein” voorbij lopen, lopen we de wijk in waar hij opgegroeid is.

Eerder die dag heb ik de pleinen in San Cristobal (Venezuela) eens afgelopen en ben ik met diverse voor- en tegenstanders van de huidige regering in gesprek gegaan. Emoties lopen hier hoog op als het over politiek gaat, maar onder het genot van een biertje kun je (bijna) alles zeggen. Op zo een moment als dat maakt het ook niet veel uit als je voor- of tegenstander bent. In de binnenstad is alles relatief rustig en gaat het dagelijkse leven, de markt en al het andere gewoon door. `

Mijn gids, (laten we hem Eduardo noemen) en ik lopen verder zijn wijk in, hij praat voluit over de wijk waar hij zijn hele leven gewoond heeft, verlaagt soms wel zijn stemvolume, en kijkt hij om zich heen wanneer hij bijvoorbeeld begint te spreken over zijn beslissing Venezuela te willen verlaten door alles wat nu gebeurt en om naar Colombia te vluchten.

De buurt kent elkaar, en al zijn er relatief veel criminelen in de buurt van Eduardo, gebeurt er relatief vrij weinig. Het komt door de zo genoemde “do not touch” – ons kent ons lijn die buiten de wijk loop. Wat je daar buiten doet moet je zelf weten, maar je pist niet in de buurt waar je woont.

Terwijl we doorlopen horen we voor ons de constant dichterbij komende schoten, mij wordt verteld dat dit een kleine opstand is aan de buitenring van de wijk. Tussendoor bouwen ze de – door het leger verwijderde- barricades weer op en staan de vaders op de daken van het huis op wacht. Ons wordt meerdere keren verteld dat het niet verstandig is door te gaan. We passeren regelmatig groepjes druk discussiërende vrouwen.

Eduardo heeft lef, de student in de ICT die zich afgelopen tijd nauwelijks heeft bemoeid met wat gebeurde in de wijk. Om twee redenen geeft hij aan; ‘mijn zusje die bij me woont en mijn toekomst’ als ICT’er is hij grotendeels afhankelijk van de overheid voor werk. Maar toch wil hij me alles laten zien en praat hij open over de pro’s en con’s en laat anderen uit zijn wijk dat ook doen.

Ik was blij dat het deze eerste avond vrij rustig was op de straat, het gaf me de tijd om alle rust met iedereen te praten er werd mij ook meerdere malen op het hart gedrukt dat deze paar dagen rust (sinds afgelopen donderdag/vrijdag) geen teken was van slapheid. “Soms is het beter je even terug te trekken, om dan sterker terug te komen”. Het leven in de wijk gaat door, maar staat op sommige punten stil, sommigen scholen zijn dicht en de toevoer van eten was al moeilijk en word door de barricades er niet makkelijk op.

Wat mij het meeste is bijgebleven is dat “de moeders de baas zijn”. De demonstranten deinzen niet gauw ergens voor terug maar als mamma zegt dat het klaar is, dan is het ook klaar en niet anders. Dusver zijn de moeders dit nog niet van mening dus zullen de demonstraties doorgaan, dan wel niet toenemen. Als het aan de moeders ligt is het niet klaar met het verzet tegen het in hun ogen grote onrecht. De moeders, en daarmee hun demonstranten, zijn nog lang niet moe.