Venezuela: Meer en meer minder

De tekorten in Venezuela beginnen extreme vormen aan te nemen. Naast dat de schappen van winkels leger en leger worden, de prijs van wat er nog wel is hoger en hoger wordt, staat de productie op veel punten stil door een tekort aan grondstoffen. Een oplossing? Deze is nog niet in zicht.

Het bordje “No hay” ofwel “Geen” prijkt nog voor de benzinepomp terwijl ik voorbij de lange file voor het tankstation rijd. Ze hebben geluk want er is een tankwagen aangekomen met benzine, echter zal je wel een paar uur geduld moeten hebben tot dat je door de wachtrij heen bent. Ik denk dat ze voor het gemak het bordje “no hay” laten staan want na vandaag kan het wel weer enige tijd duren voordat de volgende wagen komt.

Na een uurtje rijden over de door gaten gevulde weg kom ik in de volgende file terecht gelukkig kan ik er met mijn motor makkelijk omheen rijden tot ik gestopt wordt door de reden van de file. De weg is afgezet met boomstronken en takken, achter de takken staan groepjes jongeren en oudere te protesteren omdat ze in hun dorp al langere tijd geen water hebben gehad, “no hay”. Wanneer de Guardia Nacional na een half uurtje een einde maakt aan de demonstratie vervolg ik mijn weg.

Aan weerskanten van de weg staan grote hotels er leeg en vervallen als kleine spooksteden bij. Ze pronken als gedenkstenen die je helpen herinneren aan de tijd van toeristen die er ooit waren maar nu Venezuela vermijden of door een gebrek aan vliegtuigen het land niet meer in kunnen. Ik twijfel of ik eerder vandaag toch niet had moeten tanken want tot dusver ben ik geen werkende tankstations tegengekomen. Ik stop bij een alternatief klein familie eetplekje aan de kant van de weg, naar de kaart vraag ik niet want door het tekort aan producten hanteren geen van de eetplekken en restaurants een kaart meer. De maaltijd van de dag is kip met rijst en bruine bonen.

Nieuwe auto’s en motoren worden er al enige tijd bijna niet meer verkocht en de prijs van tweedehands auto’s is in paar maanden verdrievoudigd en komen in sommige gevallen boven de oorspronkelijke nieuwprijs. De toevoer van onderdelen staat bijna stil en meer en meer auto’s komen door dat tekort stil aan de kant van de weg te staan. De rijen voor de steeds zeldzamer wordende accu-verkoopplekken worden langer en langer.

De bouw ligt stil en waar er nog gebouwd wordt is het moeilijker en moeilijker om aan bouwmaterialen te komen, waar je geluk hebt betaal je de hoofdprijs en voor de normale man en vrouw is deze hoofdprijs onbetaalbaar.

Het minimumloon van een Venezolaan die nog wel een baan heeft ligt op 4050 bolivar. Met de officiële wisselkoers komt dit neer op iets minder dan 400 euro per maand, met de zwarte markt koers waar de euro niet 11 bolivar oplevert maar 108 bolivar waard is komt dit neer op 40 euro per maand.

Maar met 4050 bolivars moet je het doen. Onlangs heeft de regering het minimumloon verhoogd met 30% echter zijn sinds die tijd sommige prijzen opgelopen tot wel 300%.

Als ik een supermarkt inloop zie ik vooral legen schappen of paden vol met schappen met dezelfde producten. Koffie, melk, water en olie ga ik hier niet vinden. Daarvoor moet ik op een speurtocht naar een plek zonder een bordje “No Hay” en waarschijnlijk wederom weer een lange wachtrij.