Auteur: Michel Baljet

"Ik ben Michel Baljet, een Nederlandse journalist en onderzoeker. Mijn reis heeft me over continenten en in conflictzones gebracht, waar ik met regelmaat op de juiste plek was op het verkeerde moment. Ik word gedreven door de wens om de waarheid te ontdekken en onpartijdige verslaggeving te leveren, zelfs als dat betekent dat ik me volledig moet onderdompelen in de meest uitdagende landschappen van onze samenleving. Op dit moment bevind ik me in een periode van medische revalidatie. Ondanks deze tijdelijke tegenslag blijf ik vastberaden in mijn werk, en gebruik ik deze tijd om te schrijven over actuele gebeurtenissen en tot nadenken stemmende stukken uit mijn uitgebreide archief te delen. Zoals altijd sta ik klaar om weer te duiken in de prachtige afvalbergen van onze samenleving zodra ik daar weer toe in staat ben.
Geplaatst op door — Geef een reactie

Analyse: Venezuela is terminaal

Het einde van de “revolutie” van Venezuela is in zicht. De vraag van een groot deel van het volk om verlost te worden van een uitzichtloos bestaan en het ondraaglijk lijden neemt steeds meer toe. Maar wat is het alternatief?

Op naar een militaire staat

Net als voormalig president Chavez, die uiteindelijk overleed aan kanker, is zijn land ongeneeslijk ziek. Spoedig zal ook Venezuela uit haar lijden worden verlost. Het is nog onbekend of dit via euthanasie zal gebeuren, of dat er gekozen gaat worden voor een natuurlijk verloop. Intussen neemt de vraag van een groot deel van het volk om verlost te worden uit een uitzichtloos bestaan en het ondraaglijk lijden steeds meer toe. Maar wat is het alternatief?

Corruptie is cultuur

Corruptie is in Venezuela een cultuur die van generatie op generatie overgegeven wordt. Het zit in alle lagen van de bevolking en is de oorzaak van veel leed. Vanaf Chavez die zichzelf verrijkte tot miljardair tijdens zijn presidentschap, tot leden van de Guardia Nationaal die meewerken aan illegale smokkel van benzine en voedingswaar. Maar ook voor de revolutie was corruptie al een culturele erfenis. Zo heeft voormalig president Raúl Leoni (1964) 10 miljoen overheidsgeld gebruikt om onder andere de oprit naar zijn huis te laten opknappen, en werd in 2008 Wilson, een vertrouweling van Hugo Chavez, met 800.000 dollar aangehouden op een vliegveld van Argentinië. In de periode van Chavez is ruim 22 miljard overgemaakt naar buitenlandse bankrekeningen. De helft van dit geld is tot op heden nog nooit verantwoord of teruggevonden.

Het waardeloze geld.

Venezuela het land met de meeste olievoorraad van de wereld gaat momenteel gebukt onder een hyperinflatie. Sinds juli is de olieprijs met ruim 42 procent gedaald, gaan prijzen van producten soms wel dagelijks omhoog en is de valuta op de zwarte markt bijna 30 keer meer waard dan dat de overheid ervoor geeft. Daarnaast nemen de tekorten in basicproducten, medische producten en onderdelen toe. 

Het wordt geaccepteerd dat er uren besteed moeten worden in de wachtrijen voor supermarkten, dat er groten tekorten zijn, en dat er, door bijvoorbeeld een tekort aan medicijnen, onnodig veel mensen overlijden. Tussendoor groeit de macht van het leger en neemt de populariteit van president Maduro af met ongeveer dezelfde snelheid af als de waarde van de olie en de waarde van het geld. Het grootste bankbiljet van de ‘Bolivar Feurte’ ofwel de ‘Sterke Bolivar’ kent vandaag de dag omgerekend een waarde van 45 euro cent.

December gaat de boeken in als meest gewelddadige maand van dit jaar. De overvallen, en daarbij de dodelijke slachtoffers, nemen toe, daders worden zelden gepakt en als dat wel gebeurt komen ze terecht in de overvolle gevangenissen.

Op naar een militaire staat

Niet overal in Venezuela gaat het slecht. Bij het leger zit je bijvoorbeeld wel goed. Waar in de rest van het land mensen soms wel halve dagen wachten bij de supermarkt kennen de (hogere) militaire geen voedseltekorten. Voor een land wat afgelopen meer dan 100 jaar geen oorlog heeft gekend investeert de overheid ruim in de strijdkrachten. In 10 jaar is zijn het aantal generaals gegroeid van 50 naar 4500 en investeert Venezuela grofweg 6 miljard dollar per jaar aan nieuwe wapens (veelal uit Rusland waar ze een deal mee hebben gesloten voor 4 miljard in twee jaar). Dit is los van wat Venezuela investeert in nieuwe gebouwen en dergelijke.

Het leven van een militair is niet slecht. Onlangs, toen op 1 december het hele land 15 procent loonsverhoging kreeg, kregen de militairen 45 procent loonsverhoging. In totaal hebben militairen over de afgelopen 15 jaar ruim 500 procent loonsverhoging gekregen. In mei kocht de overheid 20.000 nieuwe personenauto’s voor militairen terwijl het normale volk in augustus maar 7 auto’s voor het gehele land mocht importeren. Waar veel bouwprojecten stil liggen krijgen militairen woningen aan zee aangeboden (3000 woningen dit jaar) en waar er geen bank meer een lening verstrekt kunnen militairen via hun eigen militaire bank een 100 procent lening krijgen op een financiering van een auto of woning.

Tussendoor groeit ook de politieke macht van het leger. Zo is op dit moment 1/3 van alle ministers en de helft van de gouverneurs militair of ex-militair. Ook de huidige vicepresident valt hier onder.

Oorlog kent Venezuela afgelopen eeuw niet, dus daar heeft president maduro zijn ruim 300.000 manschappen en 400.000 man militie niet voor nodig. Deze worden momenteel ingezet bij het nationaliseren van ‘kapitalistische’ bedrijven die gerund zouden worden door de ‘economische terroristen’ en bij het gewelddadig indammen van demonstraties. Er is dan al die tijd geen oorlog geweest, het leger was in de afgelopen 50 jaar wel zeven keer betrokken bij een coup d’etat (poging) . Met de keuzes van investeringen in het leger laat Maduro duidelijk zien waar zijn vrienden zijn.

Journalisten

Bij een onderdrukking zoals gaande is in Venezuela hoort natuurlijk het inperken van de persvrijheid. Venezuela is afgelopen jaar gestegen naar de 2e plek als land waar de kans het grootst is om als journalist aangevallen of vermoord te worden. Hierbij siert Venezuela de lijst onder de lijsttrekker Oekraïne maar wint de strijd met China en Libië. Terwijl Maduro blijft beweren dat het merendeel van de pers niet in handen is van de overheid, zijn afgelopen tijd bijna alle kranten opgekocht door de overheid of vrienden van de overheid. Door papiertekorten zijn andere kranten genoodzaakt te stoppen met printen. Kritische journalisten worden ontslagen, opgesloten of geïntimideerd. Media-outlets met een kritische toon krijgen torenhoge boetes en worden uitgemaakt voor mediaterroristen. Een wetsvoorstel ligt klaar waarin de coalitiepartij de macht krijgt om perskaarten uit te geven. Ook met vervelende Twitteraars weet Maduro wel raad. Afgelopen jaar zijn er minimaal zeven in de gevangenis beland.

Het eind is in zicht

Velen zien een default al een lange tijd aankomen maar doen er niets aan. Naast dat het vertrouwen in de revolutie nog groot is hielpen de protesten opgegeven moment ook niet meer. Critici en oppositieleiders werden gearresteerd en het volk neemt genoegen met repressie en gaf de strijd op.

Terwijl Venezuela afgelopen week de laagste financiële rating ooit kreeg, de wachtrijen voor de supermarkten groter werden, het geld minder waard werd maar, de prijs van producten met de dag duurder wordt en de criminaliteit alleen maar toeneemt, blijft de staats-TV de hoogtepunten van de revolutie herhalen.

Tot overmaat van ramp ging afgelopen week de beste vriend van Venezuela vreemd met de grootste vijand van het land. Cuba en Amerika bleken 18 maanden in het geheim te hebben onderhandeld over de onderlinge banden. Het lijkt er op dat dit ook voor Maduro als een verrassing kwam. Hij moest het nieuws via CNN volgen.

Het is niet de vraag of de Venezolaanse Revolutie overlijdt, maar wanneer dit gebeurt. Lang hoeven we er niet meer op te wachten, sterker nog, het is aannemelijk dat er in het eerste kwartaal van 2015 iets zal gebeuren. Er is geen oplossing voor de hyperinflatie, dalende olieprijzen en oplopende schulden.

Aangezien de huidige oppositieleiders vast zitten of op dit moment strafrechtelijk worden vervolgt door de huidige regering, en daardoor de oppositie uit elkaar gedreven is lijkt een politiek alternatief op de huidige regering op dit moment onmogelijk. De kans bestaat dat de dochter van Chavez, Maria een gooi naar de macht zal wagen, maar het is aannemelijker dat ‘de machtige militairen’ een poging naar de volledige macht gaan ondernemen, met alle gevolgen van dien.

Ik voorzie geen snelle oplossing voor de huidige problemen in Venezuela. Door de diepgewortelde corruptie en verschillende machten zal er lange tijd overheen gaan voordat een nieuwe ‘echte’ leider zal opstaan en lef genoeg zal tonen om de strijd aan te gaan met de ziekte genaamd ‘Corruptie’.

Geplaatst op door — 1 reactie

Van werkloze hipster tot lid van de VN Veiligheidsraad

Maria Gabriela Chavéz, de dochter van Hugo Chavéz, is onlangs benoemd tot lid van de vijftienkoppige VN Veiligheidsraad. Dit is de eerste baan in het leven van Maria. Hoe werd Maria van partygirl, lid van de VN?

Maria Gabriela Chavéz (34), geboren op 12 maart 1980, is één van de vijf kinderen van voormalig president van Venezuela Hugo Chavéz. In de jaren voor het overlijden aan kanker van Chavéz werd Maria gezien als ‘First Lady’. Ze had een leidende rol in het leven van Chavéz. Maria, die om onbekende redenen gestopt is met haar eerste studie, heeft daarna de studie journalistiek afgemaakt. De rest van haar 34-jarige bestaan heeft ze besteed aan haar Paris Hilton-achtige hipster lifestyle met wereldreizen en feesten. Vanaf 1 januari maakt ze deel uit van de VN Veiligheidsraad -als één van de 15 leden- en zal ze de komende twee jaar meebeslissen over onderwerpen als de Oekraïne, ISIS en terrorisme.

De rijstkoningin

Onomstreden is Maria niet. Onlangs werd ze nog in verband gebracht met importcorruptie uit Argentinië, waardoor ze de bijnaam ‘de rijstkoningin’ kreeg. Door de prijs van geïmporteerde rijst kunstmatig extreem hoog te houden zou ze miljoenen hebben verdiend, terwijl de voedseltekorten in Venezuela oplopen. Er gaan stemmen op dat één van de redenen voor haar aanstelling bij VN de bijkomende diplomatieke immuniteit is die ze verkrijgt met haar functie.

Haar huis, het paleis

Beeld: Instagram

In tegenstelling tot Jacqueline Kennedy (de vrouw van de vermoorde president J.F. Kennedy), die binnen twee weken na de moord het Witte Huis verliet (zonder een alternatief woonadres te hebben), is Maria blijven wonen in het presidentiële paleis ‘La Carsona’. Hierdoor woont de huidige president Maduro in het huis van de vicepresident op een legerbasis.

Terwijl Venezuela gebukt gaat onder grote tekorten, hyperinflatie en groeiende criminaliteit heeft het paleis waar Maria verblijft een zwembad, bioscoop, fitnessruimte, danszaal en een bowlingbaan. De onderhoudskosten zijn rond de 300.000 dollar per maand. Ze woont er al ruim 15 maanden. Er zijn door buren al meerdere klachten ingediend vanwege geluidsoverlast door feestjes die werden gegeven in het paleis. Daarnaast willen een aantal bezorgdiensten geen eten meer bezorgen door onbetaalde rekeningen.

De zus van Maria, Rosa Chavéz, toevalligerwijs de vrouw van de huidige vicepresident van Venezuela, woont ook in het paleis ‘La Carsona’.

Jetset

Naast het gebruik van het paleis maakt Maria ook nog steeds gebruik van het privévliegtuig van de president en de presidentiële veiligheidsdienst, die 5000 man telt.

De VN Veiligheidsraad bestaat uit 15 leden. 5 permanente leden en 10 niet-permanente leden die aangewezen worden voor 2 jaar. Om in de Veiligheidsraad te komen heeft Venezuela de steun nodig gehad van een groot deel van de Zuid-Amerikaanse landen. Haar stoel in de Veiligheidsraad zal naar alle waarschijnlijk naast die van Venezuela ’s aartsrivaal Amerika zijn. In 2006 maakte Chavéz toenmalig president Bush nog uit voor de duivel. Toen bekend werd dat Chavéz aan kanker leed, werd beweerd dat Amerika dit aan hem gegeven zou hebben.

De macht van Cuba

Door de nauwe banden met Cuba wordt verwacht dat veel van de inbreng van Maria rechtstreeks vanuit de familie Castro zal komen. De afdeling internationale studies van de universiteit van Venezuela heeft de aanstelling van Maria onlangs in het openbaar verworpen. Daarnaast vragen veel critici zich af of ze wel de juiste persoon op de juiste plek is.

Andere geruchten die rondgaan zijn dat de aanstelling van Maria een promotieladder kan zijn, aangezien de populariteit van Maduro flink aan het afnemen is, tot rond de 30 procent. Ooit heeft Hugo Chavéz in een interview op nationale televisie te kennen geven dat iemamnd uit zijn bloedlijn de nieuwe leider zal worden van Venezuela.

Social media rockster

Maria is een rockster op Twitter en Instagram. Met haar bijna één miljoen volgers op Twitter en grote aantallen volgers op Instagram speelde ze een grote rol toen haar vader nog president was. Veel van haar tweets zijn selfies met beroemdheden, feestjes, huisdieren en natuurlijk die met haar vader Hugo Chavéz. De tijd zal leren of ze uit het goede hout is gesneden voor haar eerste baan. 

Geplaatst op door — 1 reactie

Venezuela: De machteloze ‘monopolie’ miljonair

De Nederlandse hoteleigenaar in Venezuela Frank piekert zich suf. Hij wil graag terug naar Nederland, weg van de corruptie en hyperinflatie. Maar het kan niet.

Beeld: Guy Van den Branden

Hij zit rustig maar kijkt wat verward en treurig voor zich uit. In zijn – door hem zelf gecreëerde – veilige omgeving peinst hij over zijn mogelijkheden, of beter gezegd: zijn gebrek aan mogelijkheden. Hij is nu de koning te rijk met zijn hotel, personeel en stapels aan geldbiljetten, maar buiten deze muren is hij een arme Nederlander, die we voor nu Frank zullen noemen. Jaren terug, toen Frank zijn miljoenen die hij verdiende met zijn disco’s in Brabant investeerde in Venezuela kon hij zijn geluk niet op. Nu het land in een crisis verkeert en afglijdt wil hij met zijn dochter weg. Maar het is te laat.

Frank wordt ouder en is ietwat vergeetachtig, soms zo erg dat ik vrees dat hij lijdt aan dementie. Maar de herinneringen van toen zijn er nog. De jonge wilde jaren, alles doen wat god had verboden. De mooiste meisjes, de vriendelijkste mensen, echt ver weg kunnen gaan en voor een tijd in de jungle verdwijnen.

Maar nu heeft een groot deel van zijn vrienden en kennissen het vervallen Venezuela verlaten en zijn anderen overleden. Soms door een natuurlijke oorzaak, maar ook door tekorten aan medicijnen of door misdaad. Het liefst vertrekt Frank ook zelf met zijn dochter terug naar Nederland, maar zijn rijkdommen van hier zijn daar waardeloos.  Frank: ‘Ik ben een monopolie miljonair.’Maar handelen in dollars en euro’s is officieel verboden

Twintig keer zoveel voor hetzelfde geld

Venezuela gaat door een grote crisis. Gigantische inflatie van bijna 64 procent en tekorten op bijna alles wat je kunt bedenken. Misdaad en hoge corruptie woeden als een orkaan over het het land. Waar de overheid van Venezuela de wisselkoers van de dollar op iets meer dan 6 Bolivar waardeert, krijg je er op de zwarte markt momenteel bijna 130 bolivar voor, meer dan 20 keer de oorspronkelijke waarde. Twee weken terug schommelde dit nog rond de 100 bolivar, maar nu lijkt de zwarte markt niet meer te stoppen. De bolivar die je verdient is niet om te wisselen voor dollars omdat dat deze door de overheid worden beheerd, en al zeker niet op de overheid vastgestelde wisselkoers van 6 bolivar.

Daarnaast kun je door de tekorten ze ook niet kwijt, er is bijna niets om in te investeren. Er zijn geen nieuwe auto’s meer en bouwmaterialen zijn schaars. Als iemand al iets verkoopt willen ze er vaak dollars of euro’s voor hebben en zeker geen Bolivars. Maar handelen in dollars en euro’s is officieel verboden.

Een leeg terrein, daar begon het mee. Na zijn snackbar en andere zaken in Venezuela was hij toe aan iets anders. In de jaren daarop stroomde zijn – in Nederland verdiende – miljoenen in de bouw van zijn hotel. Door zijn onwetendheid of misschien wel zijn naïviteit raakt hij veel van zijn geld kwijt aan loze beloftes. Nu, twintig jaar later, bouwt hij nog steeds aan zijn hotel. Althans, dat probeert hij. Twintig kamers zijn al jaren operatief en vijf komen er nog bij.

Zijn hotel is luxe, zeker voor Venezolaanse begrippen. De kleinste kamer kost een half Venezolaans maandloon per nacht. Onder andere door gebrek aan concurrentie zit zijn hotel bijna elke nacht vol, zeker in de weekenden. Schoonmakers, nachtwakers, bouwers, receptionisten, koks en zijn familie staan op de loonlijst. De liefde met zijn vrouw is al een tijdje verre van wat het vroeger was. Hij heeft een dochter en aangenomen zoon.

Het gevaarlijke Venezuela

Het prachtige hotel is een oase van rust in het met vervuilde, gevaarlijke en “op springen staande” Venezuela. Binnen de hekken in door hem gecreëerde bubbel heeft hij alles. Binnen de bijna onvoorstelbaar mooie omgeving leeft hij goed.

Ik ken hem nu een half jaar, onder het genot van een biertje op de straat of een whisky op zijn dakterras praat hij ronduit over zijn leven. Problemen heeft hij weten te relativeren. De –voor Nederlandse begrippen– bizarre situaties lijken nu normaal. Frank: ‘Ik moet een pistool meenemen als ik mijn dochter naar school wil brengen’. Maar voor hem is het genoeg. ‘Troep en vuilnis overal, alles is kapot in dit land. En de toenemende criminaliteit.’ Hij wil terug naar zijn Nederland. Daarbij loopt hij echter tegen een paar problemen op.

Zijn hotel zou gerund moeten worden door zijn aangenomen zoon. ‘Ik kan niet eens op vakantie. Ik moet hier wel zijn, anders wordt het niets hier,’ zegt Frank. Nederlands geld heeft hij niet meer. ‘Waar moet ik van leven? Ik heb geen pensioen opgebouwd, en ben al lang weg uit Nederland.’ Zijn Venezolaans monopoliegeld is niet inwisselbaar en dus waardeloos in Nederland. En dan zijn dochter, de echte liefde in zijn leven. Ze is stil, verlegen, en spreekt een beetje Nederlands. Maar studeren in Nederland, in een andere wereld op zichzelf, is dat verstandig?

Toerisme bestaat niet meer

‘Iedereen besteelt me en trekt me leeg, iedereen wil rijker van me worden.’ Dat is een beetje de gedachte geworden van Frank over de mensen in Venezuela. Volgens hem is alles verslechterd met de komst van het Chavisme en zal het uiteindelijk lijden tot een apocalyps van Venezuela.

Soms belt hij me in paniek op. ‘Ga tanken er is geen benzine meer.’ Of: ‘Michel kijk uit ik denk dat ze je willen gaan beroven.’ Hij is soms ietwat paniekerig. Dat is iets wat er de afgelopen jaren bij hem is ingegroeid.

Buitenlands toerisme bestaat zo goed als niet meer in Venezuela, en daarmee is de komst van dollars en euro’s ook gestopt. Alleen nog de rijke Venezolaan die zich een vakantie kan veroorloven. Isla margarita staat er leeg en vervallen bij in vergelijking met het vakantieparadijs van vijftien jaar terug. Internationale vliegmaatschappijen vliegen bijna niet meer op Venezuela, omdat de overheid voor lange tijd de rekeningen bij de vliegtuigmaatschappijen niet betaald heeft. Het niet betalen van rekeningen door de overheid komt in alle sectoren voor. Dit is één van de redenen voor de grote tekorten op medicijnen, voedsel en andere basisproducten.

Inspectie voor een gratis kamer

Er komt regelmatig een overheidsinspectie in het hotel van Frank, maar niet zo zozeer voor de controle op naleving van de vele regels. Uiteraard weten ze wel iets te vinden om te onderhandelen. Reden van de inspectie van vandaag is dat vanavond één van de directeuren van de immigratiedienst in de buurt is; de inspectie is puur en alleen om een gratis kamer af de dwingen. Die krijgen ze dan ook. ‘Wat moet ik anders?’ Zo gaat het vaak bij zijn hotel. Bouwen- en wonen-inspectie komen langs omdat de burgemeester een gratis kamer nodig heeft. Politie komt omdat een chef een gratis kamer nodig heeft. Guardia national komt omdat een generaal een gratis kamer nodig heeft.

De toekomst

Het ziet er niet goed uit voor hem. De overheid staat niet aan zijn kant. Aan de ene kant mag hij van geluk spreken dat wat van hem is nog steeds van hem is. Het zou niet de eerste keer zijn dat de overheid een hotel, golfbaan of ander in hun ogen ‘kapitalistisch vermaak’ confisqueert en staatseigendom maakt. Afgelopen week heeft president Maduro de belastingen voor luxe producten nog eens flink verhoogd met tussen 15 en 50 procent. Daarnaast ziet het er niet naar uit dat de overheid de valutamarkt binnenkort op een eerlijke manier wil open gooien. Voor nu heeft Maduro, om het volk rustig te houden, de lonen van de eenvoudige man verhoogd met 15 procent en die van de militair met 45 procent.

Maar de inflatie neemt toe, prijzen stijgen snel. En Maduro verliest de eenvoudige man. Zijn populariteit is gedaald tot 30 procent. Het is ook niet de vraag of Venezuela, en daarmee de bolivar gaat standhouden, de vraag is dan ook: hoe lang nog?  

Geplaatst op door — 1 reactie

Eddy is dood, gemarteld en levend verbrand

Ik ken Eddy ongeveer een half jaar, mijn vrienden meer dan 10 jaar. Eddy, een Duitse man met een baard die door kinderen regelmatig uitgemaakt werd voor Kerstman. Hij was niet bij iedereen geliefd. Hij was nors, koppig en eigenwijs maar had een oprecht goed hart. Eddy is niet meer, hij is gruwelijk vermoord. En net als bij 96 procent van de 25.000 moorden per jaar, zal deze moord nooit worden opgelost. Sterker nog: na zijn moord werd hij ook nog eens beroofd door mensen uit de buurt en de politie.

Afgelopen jaren woonde Eddy in Ocumare, een kustdorpje dat afgelopen tijd flink heeft geleden onder de terugloop van toerisme. Zijn leven daarvoor heeft hij de hele wereld over gereisd, en daar kwamen dan ook veel verhalen over onder het genot van een biertje. Eddy was bekend in Ocumare en een beetje berucht. Eddy handelde in vlees en kaas, en investeerde geld waar dat nodig was.

25.000 moorden per jaar

Nu is Eddy dood, afgelopen zaterdag hebben ze hem gemarteld, beroofd en in brand gestoken. Eddy staat niet alleen. In Venezuela zijn vorig jaar 25.000 mensen vermoord (dit zijn officiële cijfers, on-officieel ligt dit getal hoger). 96 procent van deze zaken wordt nooit opgelost. In de eerste tien dagen van deze maand zijn in de stad Caracas alleen al 151 mensen om het leven gebracht. Dit zijn enkel de officiële cijfers van lijken die daadwerkelijk zijn aangekomen in het mortuarium.

Daar rijdt Eddy

In mijn stad is er één weg van 50 km die door de bergen naar Ocumare gaat. Zondagochtend was er een wielertocht wat betekent dat ik uren later dan gepland aankwam in Ocumare. Onderweg kwamen de auto’s van de CICPC (onderzoekspolitie) en een soort van begrafeniswagen ons al tegemoet rijden. Daar reed Eddy.

Onderzoek plaats delict.

Als ik aankom bij zijn huis is de politie al vertrokken, de poort is nog op slot maar aan de rechterkant zo geforceerd dat er een ingang is ontstaan. Er zijn mensen in en om het huis. Samen met een vriendin van Eddy die daar al aanwezig is besluit ik iedereen van het terrein af te sturen en laat ik de opengebroken poort bewaken.

Een carrière bij de politie was nooit voor me weggelegd maar mijn wantrouwen in het onderzoek van de politie hier gaf me geen andere keus. Ik ging op onderzoek uit.

Het huis is een ravage, overal liggen spullen en de brand van de vorige nacht heeft zijn werk gedaan, het is er nog warm. Kleding en matrassen liggen overal verspreid. Maar gelijk valt op dat alle waardevolle spullen weg zijn: tv, beveiligingscamera’s en 6 motoren zijn nergens meer te vinden.

De avond van de moord.

De daders hebben de tijd genomen. Ze zijn binnengekomen via de voordeur welke beschermd was met een traliehek. Een deel van het hek is verwijderd. Ze hebben Eddy gevonden in één van zijn slaapkamers. Het vele bloed op de grond verteld me dat ze hem daarna naar een voorraadkast hebben gesleept. Deze kast, een soort grote kluis in het midden van het huis was de plek waar Eddy alles opborg. Zijn geld en andere waardevolle spullen. Dit is de kast waar Eddy met benzine overgoten is en in de brand gestoken is. De aanliggende keuken ligt vol met kleding en papier, van hetgeen zich in de kast bevond is weinig meer over, het vuur is hier zo heet geworden dat alles verkoold en weggesmolten is.

Niet alleen de camera’s maar ook elk spoor van de beveiligingsrecorder is weg. Tussen de rommel vind ik nog een fotoalbum, en wat aantekeningen. Ik besluit ze mee te nemen voor zijn zus, die op dit moment probeert om vanuit Duitsland hier naartoe te komen. 

Zaterdag laat hoorden de buren Eddy schreeuwen om hulp. Tegen de tijd dat zij arriveerden was het al te laat. Buurtbewoners hebben samen met de politie geprobeerd de brand te blussen maar het mocht niet baten.

De corrupte politie

Vrijwel alle vermiste spullen zijn meegenomen door de politie “Voor nader onderzoek”. Zo stonden zijn zes motoren die zich normaal gesproken aan de andere kant van het huis bevinden netjes voor de deur geparkeerd om meegenomen te worden voor “onderzoek” door de CICPC. Ook de camera’s zijn voor onderzoek van hun normale plekken geschroefd. De familie van Eddy zal deze spullen nooit terug zien – het is de vroege kerstbonus voor de heren van de CICPC.

Het lijkenhuis

Het is aan het eind van de middag en ik besluit terug te reizen naar Maracay, naar het mortuarium waar Eddy ligt. Ik hoop dat het lichaam me nog wat aanwijzingen kan geven. De zaak ligt gevoelig bij de politie, in eerste instantie omdat het een buitenlander betreft en ten tweede omdat de dreigementen tegen Eddy in de laatste jaren bekend waren bij de CICPC maar er niets mee gedaan is. Na het omkopen van de persoon bij het mortuarium wordt er een zak uit de koeling naar me toe getrokken. Wat in de zak ligt is niet Eddy maar een verkoold stuk vlees wat op hoge temperatuur verbrand is. Er mist een lichaamsdeel, mogelijk verloren toen ze hem verplaatsten. Dit was niet het laatste beeld wat ik van Eddy wilde hebben, maar het is helaas wel de werkelijkheid.

Net voor zijn dood had ik hem nog aan de telefoon, we zouden elkaar de volgende dag ontmoeten.

(Dit artikel is eerder verschenen op Blendle)

Geplaatst op door — 1 reactie

Vrijwillig opgesloten in Tocoron, de beruchtste gevangenis van Venezuela

Tocoron is de beruchtste gevangenis van Venezuela. Er vallen honderden doden per jaar en werkelijk alles is er te krijgen. Wapens, cocktails en zelfs een krokodil zijn binnen de muren te vinden. Ik liet me er vrijwillig opsluiten.

Normaal gesproken is de toegangsweg naar de gevangenis die uitkijkt op een open veld verlaten. Deze ochtend echter, als ik om 7 uur met mijn motor kom aanrijden, is de weg omgebouwd tot een ware boulevard. Ik parkeer bij een soort van beveiligde stalling die voor de dag opgebouwd is en laat mijn helm, telefoon en andere bezittingen achter bij dezelfde mensen.

Het is nog vroeg en de poort van de Tocoron gevangenis zal voor zeker nog een uur niet open gaan. Ik en mijn fixer besluiten koffie te gaan drinken bij één van de tijdelijk opgebouwde restaurantjes.

7500 gevangenen

Mijn fixer is een Venezolaanse jongen van rond mijn leeftijd. Hij heeft ‘binnen’ sinds een jaar een familielid vastzitten, die is veroordeeld voor een gewapende overval. Straks zal hij mijn gids zijn, als ik mezelf binnen de muren van Tocoron zal laten opsluiten.

Tocoron is berucht. Honderden mensen per jaar overlijden er door geweld. Oorspronkelijk werd de gevangenis gebouwd voor 900 gevangen, maar tegenwoordig zitten er ruim 7500 gevangenen, verdeeld over verschillende gebieden.

Om urenlange rijen en controle op contraband te voorkomen besluiten we de Guardia Nacional (die de buitenkant van de gevangenis bewaakt) om te kopen. Al snel staan we, na het afgeven van onze identiteitsbewijs, zonder controle binnen. Dit zal de laatste keer zijn dat ik vandaag een bewaker zie, want vanaf dit punt zijn bewakers en autoriteiten niet meer welkom. Ze zullen zelfs worden neergeschoten als ze wel proberen binnen te komen.

El Niño Guerrero

Tocoron wordt geleid door gevangen met aan de leiding El Niño Guerrero, oftewel ‘de Pran’. De gevreesde leider houdt de afgelopen jaren de touwtjes binnen de muren van zijn stad strak. Hij wordt gerespecteerd en door velen zelfs als een icoon gezien.

El Niño Guerrero en de Pran zijn bijnamen van Héctor Gabriel Guerrero Flores. Op 30 augustus 2012 ontsnapt hij samen met 14 van zijn handlangers uit Tocoron. Later werd hij weer gearresteerd. Omdat hij een vals identiteitsbewijs gebruikte tijdens zijn arrestatie duurde het echter drie weken voordat de autoriteiten er achter kwamen dat ze de meest gezochte crimineel van het land al vast hadden zitten. Bij terugkomst in Tocoron werd hij door zijn iconische status met open armen ontvangen.

Als ik na het Guardia checkpoint naar binnen loop kom ik op een soort boulevard terecht. Ik kom voorbij een plein met live muziek en een DJ, een zwembad in aanbouw en diverse restaurantjes, winkels, barretjes en een tandarts. Voor mij wordt door een elektrabedrijf, bestaande uit gevangenen, gewerkt aan een elektrapaal.

Niets in de gevangenis gebeurt tegen de wil van El Niño Guerrero. Mocht ik iets stoms uithalen, dan is dat daarom een probleem voor mijn contactpersoon binnen de muren. Ik word dan ook scherp in de gaten gehouden en foto’s worden voor mij gemaakt.

Pistolen en mitrailleurs

Alles wat je kunt bedenken is binnen de muren te krijgen. Van levensmiddelen tot elektronica en van drugs tot wapens. Laatstgenoemden worden binnen de muren van Tocoron, van kleine pistolen tot grote mitrailleurs, openlijk gedragen. Zo nu en dan zie je de Pran of zijn broer voorbij rijden op de exclusief voor hen geïmporteerde motoren.

Tocoron wordt gezien als een van de gewelddadigste gevangenissen in Venezuela en misschien wel van het continent. Al snel blijkt dan ook dat de claim van de Venezolaanse regering dat alle gevangenissen van het land ontwapend zijn, niet klopt. Officiële cijfers van het aantal doden per jaar zijn niet bekend, maar in 2012 zouden dit er volgens uitgelekte cijfers een ruime 600 zijn.

Krokodil

El Niño Guerrero houdt van dieren, dus als we verder het terrein van de gevangenis binnenlopen, komen we voorbij een dierentuin met tientallen soorten beesten in kooien –inclusief een krokodil – en een paardenren met een zestal volwassen en twee jongere paarden. Mijn contactpersoon houdt van paarden dus we blijven er even rondhangen.

Sloppenwijk

De gevangenis bestaat uit verschillende delen. Je hebt de flats in het begin van het terrein, dan een gigantische sloppenwijk en uiteindelijk een tentenkamp. Je status binnen de muren bepaalt waar je terechtkomt. Het tenten kamp is eigenlijk een kleine gevangenis binnen de gevangenis; er staat zelfs een hek om heen.

Mijn contactpersoon woont in de sloppenwijk, wat zijn naam eigenlijk geen eer aan doet want het is één van de betere plekken om te wonen. Honderden met triplex en golfplaten bedekte bouwsels vormen straten en wijken. De dunne houten opbergboxen waar nieuwe Bera-motoren in vervoerd worden vormen 80% van de bouwmaterialen.

Drie bij drie

Terwijl we door de straatjes lopen worden we scherp in de gaten gehouden door de bewapende jongens in de controleposten. Het ‘huisje’ van mijn contactpersoon is ongeveer drie bij drie meter en word gedeeld met een ander. Naast een bed en een kledingrek heeft hij de luxe van een kleine airconditioning en een tv’tje. In de hoek van de kamer staat een emmer die dient als toilet, de boel is vochtig en het wemelt er van ongedierte. Dit wordt mijn kamer de komende avonden.

De boel is vochtig en het wemelt er van ongedierte

We lopen nog wat rond en mijn contactpersoon stelt me voor aan wat mensen, laat mij hun honkbalveld zien en we eten wat bij één van de tientallen primitieve restaurantjes. Wat mij opvalt is dat zelfs dingen die buiten deze muren door de crisis in Venezuela nauwelijks meer te krijgen zijn, zoals shampoo, olie en brood, hier in overvloed verkocht worden.

Discotheek Tokio

Later die avond spreken we af met wat mensen die ik eerder die dag ontmoet heb. We ontmoeten elkaar in de discotheek van Tocoron, genaamd ‘Tokio’. Onder het genot van wat cocktails praten we over hun leven binnen de muren. Sommigen zitten hier al jaren, andere zitten er net. Achter ons draait de DJ muziek en als je hier zo binnen staat is deze disco niet te onderscheiden van een disco buiten de muren.

Als we gaan slapen deel ik mijn bed met een ander terwijl nog twee gevangenen op de grond naast me liggen. Voor ik in slaap val hoor ik dichtbij nog wat pistoolschoten. Ik vraag me wat er nou weer gebeurd is.

Banco Nacional de Tokio

‘s Ochtends besluit er voor de anderen uit te gaan. In het steegje ga ik tussen de modder op een klein plastic stoeltje zitten. Ik kijk om heen en denk aan hoe gevaarlijk het hier wel niet is. Wat als er ooit brand uitbreekt en wat als je echt ziek mocht worden?.

Rond een uur of zeven wandelen we weer verder. Tijdens het ontbijt vertelt mijn contactpersoon over de tandarts, de gevangenisbank ‘Banco Nacional de Tokio’ en de andere bedrijfjes die er in de loop der jaren op het terrein ontstaan zijn. Tocoron is binnen de muren een op zichzelf draaiende stad inclusief vuilnisophaaldiensten, een verbouwingsbedrijf en een bedrijf voor elektrisch onderhoud.

Het huis van de broer

Vlakbij de entree van het terrein staan twee grote flatgebouwen. In de muren van deze gebouwen zitten honderden maar dan ook honderden kogelgaten, op de gebouwen staan gewapende gevangenen de wacht te houden. De meeste kogelgaten zijn ontstaan nadat er een paar jaar geleden een strijd ontstond tussen El Niño Guerrero en een rivaal die van mening was dat de macht verdeeld moest worden. In een acht uur durende strijd met pistolen, machinegeweren en granaten is die rivaal toen uitgeschakeld.

Vandaag de dag is de flat het huis van de broer van El Niño Guerrero. Als ik de flat binnen loop begint het te voelen als een gevangenis. Het is donker, kil, en de hekken maken het echt. We worden beneden aandachtig bekeken door de twee gevangenen met een machinegeweer die het eerste checkpoint vormen. Hoe meer trappen we op lopen hoe groter de controle wordt. De broer woont op de bovenste verdieping in een soort van door cellen samengevoegde meerkamerappartement.  Het is niet de mooiste plek om te zitten in Tocoron, maar hij zit er dan ook voor het statement: ‘Er is er maar één de baas.’

Pretpark

Ik ben uitgenodigd voor een barbecue, en we lopen via de boulevard richting de andere kant van Tocoron. De boulevard lijkt ondertussen meer op een pretpark. Gevangenen verkleed als nar, soms op stelten, lopen rond en er worden ballonnen en andere zaken verkocht aan bezoekers. Achter ons is een tandartsenpost, en voor ons wordt door het gevangenen beheerde elektrabedrijf gewerkt aan de bekabeling. Op een poster van de ‘Banco Nacional de Tocoron’ wordt uitgelegd hoe gevangen geld kunnen overmaken van buiten de gevangenis.

Tijdens de barbecue praat ik met de vader van El Niño Guerrero en zijn zoons. Hij is trots op hen. Binnen de muren oogsten ze respect en ze hebben duidelijk de macht in handen. Eten en alcohol is er in overvloed, er wordt vooral veel gelachen, de zaken gaan goed voor El Niño.

Twee dagen na mijn bezoek lees ik in de krant dat er weer iemand is vermoord in Tocoron. Twee weken later wordt de broer van El Niño vrijgelaten.

Geplaatst op door — 1 reactie

Fotoverslag: Coloctive vs CICPC (politie) – De volgende dag

Op 7 oktober ontstond er een “shootout” tussen leden van een colectivo en de CICPC (politie) in Caracas. Dit is opmerkelijk omdat de colectivos eigenlijk nooit een probleem hebben met de politie. Maar die dag was het anders. Sommige media vernoemden het incident niet eens andere spraken van 3 of 5 doden, waaronder de leider van de colectivo’s in Caracas (Odreman), die een goede vriend was van de vorige week overleden politicus (Serra). Odreman voorspelde in een statement minder dan 30 minuten voor zijn moord wat er die dag zou gebeuren. Bewoners van de door de colectivo bewaakte flat spreken van beroving door de politie. Reden voor mij om gisteren naar Caracas af te reizen om eens te kijken wat er echt gebeurd was.

Het hoofdkantoor van de colectivo is een kelder van een flat met 28 verdiepingen. De colectivo bewaakt deze flat, bewoners betalen hiervoor 400 bolivar beveiligingsgeld per maand. De flat staat een paar blokken van het centrum van Caracas.  Als we aankomen is de deur dicht.

image

Aan de overkant van de straat staat de politie klaar wachtende op wat gaat komen (of niet)

image

Op de stoep van de met kogelgaten gevulde voordeur ligt nog bloed van de dag ervoor.

image

image

Eens kijken of we naar binnen kunnen om een kijkje te nemen achter de deur.

Bewoners van de flat spreken ervan de politie ze gedurende hun shootout heeft beroofd van geld, apparatuur en voedsel. Volwassen en kinderen zouden zijn geslagen. Ze nemen me mee om de schade te laten zien. Dat betekent 28 verdiepingen met de trap want de lift doet het niet.

image

image

image

image

image

Verklaring van beroving :

Ze vinden een sleutel voor me om één van de twee delen van de kelder te openen. Het deel waar een aantal van de colectivo’s woonde. Er wordt aangegeven dat hier gisteren al deels is schoongemaakt. Toch vind ik overduidelijk nog sporen van het vuurgevecht van gisteren.

image

De soort van Human Rights Watch komt aan. Samen met deze delegatie, een vertegenwoordiger van de bewoners, politie en een collega van Venezolaanse media nemen we een kijkje achter de beschoten voordeur.

image

image

image

Bewoners spreken van minstens 8 doden. Ik heb (nog) geen reactie van de colectivo’s kunnen krijgen. Mijn gevoel zegt dat dit verhaal nog niet over is en dat we, nadat de overledenen naar het graf gedragen zijn, een reactie kunnen verwachten van wat er op 7 oktober gebeurd is. Waarom de politie hun handelswijze heeft aangepast en voor het eerst in jaren colectivo’s zo aanpakt blijft op dit moment nog een raadsel.

Geplaatst op door — 1 reactie

Wie is Carvajal aka “El Pollo” en waarom beveelt Minister Timmermans zijn vrijlating?

Er waren niet veel mensen die onbelemmerd directe toegang hadden tot Hugo Chavez. Hugo Armando Carvajal Barrios aka “El Pollo” (de kip) had dit wel. Als hoofd van de militaire intelligentiedienst had hij onbeperkt alle middelen ter beschikking om zijn doelen te volbrengen. In de afgelopen jaren zijn er diverse bewijsstukken boven water gekomen waaruit blijkt dat Carvajal banden had met de FARC en Colombiaanse en Venezolaanse kartels en daarnaast militairen inzette voor de transport van drugs. Vorige week werd Carvajal, op verzoek van Amerika op Aruba gearresteerd. Ondertussen heeft Timmermans gisteren –tegen een uitspraak van rechter-commissaris Yvonne van Wersch- zijn vrijlating bevolen en is Carvajal ondertussen terug in Venezuela waar hij als held ontvangen is.

Hugo Armando Carvajal Barrios was tussen 2004 en 2009 hoofd van de militaire intelligentie dienst en een vertrouweling van Hugo Chavez. Carvajal was vanaf dag één betrokken met Chavez. In 2008 werd o.a. Carvajal samen met een aantal andere personen door Amerika er van beschuldigd de FARC te ondersteunen met de transport van Drugs, dit werd toendertijd door Chavez ontkend.  De bekendmaking van de Amerikanen kwam een dag nadat de ambassadeur van Amerika Venezuela moest verlaten omdat de Amerikaanse ambassade betrokken zou zijn met het ondersteunen van de oppositie tegen Hugo Chavez. Carvajal word er o.a. van verdacht valse identiteitskaarten te hebben gegeven aan leden van de FARC en Kartels, het tegen gaan van inbeslagnames van drugs, het ondersteunen van het transport van drugs. Daarnaast zou hij opdracht hebben geven voor de moord op twee personen.

Vorige week werd op verzoek van de Amerikanen, Carvajal gearresteerd op Aruba met het verzoek tot uitlevering. Carvajal was opweg naar Aruba om daar geïnstalleerd te worden als Consul Generaal. Hij reisde met een diplomatiek paspoort maar had officieel de functie van Consul Generaal nog niet. Direct na zijn arrestatie reageerde Maduro en de regering van Venezuela fel op zijn arrestatie. Nederland zou de wet overtreden. Venezuela nam gelijk sancties door al het vliegtuigverkeer te verbieden van de eilanden naar Venezuela en andersom. Deze sanctie is dezelfde dag teruggedraaid. Daarnaast voerde de regering van Venezuela de druk op door te dreigen met meer sancties te komen en stuurde ze de marine richting Aruba.

Op 25 juli besloot rechter-commissaris Yvonne van Wersch dat Carvajal geen diplomatieke immuniteit genoot, daarbij zei ze “dat zij zich door niemand onder druk zou laten zetten en vasthield aan haar besluit”. Carvajal bleef vastzitten.

Gisteren is Carvajal vrijgelaten uit de KIA gevangenis waar hij de vier dagen ervoor heeft vastgezeten. Tijdens een persconferentie afgelopen zondag maakten de Arubaanse minister van Justitie Artur Dowers en hoofdofficier van Justitie Peter Blanken bekend dat de Nederlandse Minister van Buitenlandse Zaken Timmermans de vrijlating van Carvajal had bevolen. Naast de vrijlating van Carvajal -omdat hij wel van immuniteit zal genieten- is gelijk besloten dat hij een persona non grata is en zijn leven lang niet meer welkom is op Aruba. Deze uitspraak gaat dwars in tegen de uitspraak van rechter-commissaris Yvonne van Wersch, onduidelijk is momenteel hoe Timmermans deze beslissing heeft gemaakt en/of hij deze heeft mogen maken. Blanken noemden de keuze van Timmermans “Verrassend”.

Carvajal is direct met een privé vliegtuig opgehaald waarna hij bij thuiskomst opgewacht is door zijn eigen familie n de familie van Maduro. Hij is als held ontvangen in Venezuela

Geplaatst op door — 2 reacties

Venezuela: San Antonio gevangenis: Drugs, seks en… Salsa

Op Isla Margarita net buiten de hoofdstad Porlamar staat de San Antonio gevangenis. Van buiten lijkt het een -door met bewakers afgesloten poort- en -de door scherpschutters in de gaten gehouden omheining-, als elke  normale gevangenis in Venezuela. Schijn bedriegt.

Zodra je door de poort bent is er geen spoor meer te zien van wat je normaal in een gevangenis treft. In dit kleine paradijs leven ruim 2000 gevangen als goden.  Bewakers zie je niet, vanaf de poort zijn de gevangen de baas. Met aan de leiding “Teófilo Rodríguez” aka “El Conejo”, een voormalig drugshandelaar.

In het weekend staat de poort open en zijn buitenstaanders (familie, vrienden en bezoekers) welkom om mensen te bezoeken of gebruik te maken van het zwembad, de nachtclub of andere faciliteiten die de gevangenis biedt.

De overheid erkent het probleem maar vecht voor hun positie binnen het gevangeniswezen. Corruptie helpt hen hier niet hun doel te behalen. Zo werkt als voorbeeld maar 2.5% van de mensen die een gesubsidieerde studie afrondt om in een gevangenis te werken ook daadwerkelijk in een gevangenis. De overige 97.5%…. die vinden meestal een baan in de private sector of in het criminele circuit.

San Antonio is geen uitzondering tussen de gevangenissen hier in Venezuela. Echter door de grote overpopulatie van de gevangenissen (in sommige gevangenissen wel vier keer), en de lak aan controle gaan er naar schatten minimaal 1% van alle gevangen op jaarlijkse basis dood door geweld.

Tussendoor onderhouden de minister, verantwoordelijk voor de gevangenissen en voormalige drugshandelaar “El Conejo” een intieme en persoonlijke band zoals te zien is op een opgedoken foto

In San Antonio is alles te vinden wat je in een klein dorp van Venezuela ook kan vinden, eigenlijk wel meer dan dat. Een zwembad vol meisjes in bikini, met op de rand mensen die een geïmporteerd whisky’tje nuttigen, een restaurant, een BBQ  en een nachtclub. De koele met airconditioning uitgeruste cellen zijn voorzien van schotelantennes, flatscreens en alle andere apparatuur die je kunt bedenken. Je hebt een kapper, een winkel en de handel in illegale drugs en moderne wapens.

Giovana Vitola en verslaggever van SBS dateline heeft onlangs een met haar iphone gemaakte  reportage gepubliceerd over San Antonio. De 12 minuten durende reportage is de moeite waard eens te bekijken

(Foto van SBS dateline)

Geplaatst op door — 1 reactie

Venezuela: Meer en meer minder

De tekorten in Venezuela beginnen extreme vormen aan te nemen. Naast dat de schappen van winkels leger en leger worden, de prijs van wat er nog wel is hoger en hoger wordt, staat de productie op veel punten stil door een tekort aan grondstoffen. Een oplossing? Deze is nog niet in zicht.

Het bordje “No hay” ofwel “Geen” prijkt nog voor de benzinepomp terwijl ik voorbij de lange file voor het tankstation rijd. Ze hebben geluk want er is een tankwagen aangekomen met benzine, echter zal je wel een paar uur geduld moeten hebben tot dat je door de wachtrij heen bent. Ik denk dat ze voor het gemak het bordje “no hay” laten staan want na vandaag kan het wel weer enige tijd duren voordat de volgende wagen komt.

Na een uurtje rijden over de door gaten gevulde weg kom ik in de volgende file terecht gelukkig kan ik er met mijn motor makkelijk omheen rijden tot ik gestopt wordt door de reden van de file. De weg is afgezet met boomstronken en takken, achter de takken staan groepjes jongeren en oudere te protesteren omdat ze in hun dorp al langere tijd geen water hebben gehad, “no hay”. Wanneer de Guardia Nacional na een half uurtje een einde maakt aan de demonstratie vervolg ik mijn weg.

Aan weerskanten van de weg staan grote hotels er leeg en vervallen als kleine spooksteden bij. Ze pronken als gedenkstenen die je helpen herinneren aan de tijd van toeristen die er ooit waren maar nu Venezuela vermijden of door een gebrek aan vliegtuigen het land niet meer in kunnen. Ik twijfel of ik eerder vandaag toch niet had moeten tanken want tot dusver ben ik geen werkende tankstations tegengekomen. Ik stop bij een alternatief klein familie eetplekje aan de kant van de weg, naar de kaart vraag ik niet want door het tekort aan producten hanteren geen van de eetplekken en restaurants een kaart meer. De maaltijd van de dag is kip met rijst en bruine bonen.

Nieuwe auto’s en motoren worden er al enige tijd bijna niet meer verkocht en de prijs van tweedehands auto’s is in paar maanden verdrievoudigd en komen in sommige gevallen boven de oorspronkelijke nieuwprijs. De toevoer van onderdelen staat bijna stil en meer en meer auto’s komen door dat tekort stil aan de kant van de weg te staan. De rijen voor de steeds zeldzamer wordende accu-verkoopplekken worden langer en langer.

De bouw ligt stil en waar er nog gebouwd wordt is het moeilijker en moeilijker om aan bouwmaterialen te komen, waar je geluk hebt betaal je de hoofdprijs en voor de normale man en vrouw is deze hoofdprijs onbetaalbaar.

Het minimumloon van een Venezolaan die nog wel een baan heeft ligt op 4050 bolivar. Met de officiële wisselkoers komt dit neer op iets minder dan 400 euro per maand, met de zwarte markt koers waar de euro niet 11 bolivar oplevert maar 108 bolivar waard is komt dit neer op 40 euro per maand.

Maar met 4050 bolivars moet je het doen. Onlangs heeft de regering het minimumloon verhoogd met 30% echter zijn sinds die tijd sommige prijzen opgelopen tot wel 300%.

Als ik een supermarkt inloop zie ik vooral legen schappen of paden vol met schappen met dezelfde producten. Koffie, melk, water en olie ga ik hier niet vinden. Daarvoor moet ik op een speurtocht naar een plek zonder een bordje “No Hay” en waarschijnlijk wederom weer een lange wachtrij.

Geplaatst op door — 1 reactie

Venezuela 1: De moeders zijn de baas.

Toen ik er aankwam was het vrij tam, toch heerste er gelijk een gespannen sfeer. Mensen stonden op de uitkijk, de barricades van de vorige dag stonden er nog deels en aan het eind van de straat zag ik de gepantserde voortuigen van het leger klaarstaan. Toch, wist mijn gids mij te vertellen, was het vandaag rustiger dan normaal: het tegengaan van demonstraties afgelopen weken heeft zijn effect gehad op mensen in de buurt. Ze zijn moe, maar vooral bang. “Wat is een stok en blik die wij hebben tegen hun wapens? Daar kunnen we geen weerstand tegen bieden!”. Terwijl we het bordje “militairterrein” voorbij lopen, lopen we de wijk in waar hij opgegroeid is.

Eerder die dag heb ik de pleinen in San Cristobal (Venezuela) eens afgelopen en ben ik met diverse voor- en tegenstanders van de huidige regering in gesprek gegaan. Emoties lopen hier hoog op als het over politiek gaat, maar onder het genot van een biertje kun je (bijna) alles zeggen. Op zo een moment als dat maakt het ook niet veel uit als je voor- of tegenstander bent. In de binnenstad is alles relatief rustig en gaat het dagelijkse leven, de markt en al het andere gewoon door. `

Mijn gids, (laten we hem Eduardo noemen) en ik lopen verder zijn wijk in, hij praat voluit over de wijk waar hij zijn hele leven gewoond heeft, verlaagt soms wel zijn stemvolume, en kijkt hij om zich heen wanneer hij bijvoorbeeld begint te spreken over zijn beslissing Venezuela te willen verlaten door alles wat nu gebeurt en om naar Colombia te vluchten.

De buurt kent elkaar, en al zijn er relatief veel criminelen in de buurt van Eduardo, gebeurt er relatief vrij weinig. Het komt door de zo genoemde “do not touch” – ons kent ons lijn die buiten de wijk loop. Wat je daar buiten doet moet je zelf weten, maar je pist niet in de buurt waar je woont.

Terwijl we doorlopen horen we voor ons de constant dichterbij komende schoten, mij wordt verteld dat dit een kleine opstand is aan de buitenring van de wijk. Tussendoor bouwen ze de – door het leger verwijderde- barricades weer op en staan de vaders op de daken van het huis op wacht. Ons wordt meerdere keren verteld dat het niet verstandig is door te gaan. We passeren regelmatig groepjes druk discussiërende vrouwen.

Eduardo heeft lef, de student in de ICT die zich afgelopen tijd nauwelijks heeft bemoeid met wat gebeurde in de wijk. Om twee redenen geeft hij aan; ‘mijn zusje die bij me woont en mijn toekomst’ als ICT’er is hij grotendeels afhankelijk van de overheid voor werk. Maar toch wil hij me alles laten zien en praat hij open over de pro’s en con’s en laat anderen uit zijn wijk dat ook doen.

Ik was blij dat het deze eerste avond vrij rustig was op de straat, het gaf me de tijd om alle rust met iedereen te praten er werd mij ook meerdere malen op het hart gedrukt dat deze paar dagen rust (sinds afgelopen donderdag/vrijdag) geen teken was van slapheid. “Soms is het beter je even terug te trekken, om dan sterker terug te komen”. Het leven in de wijk gaat door, maar staat op sommige punten stil, sommigen scholen zijn dicht en de toevoer van eten was al moeilijk en word door de barricades er niet makkelijk op.

Wat mij het meeste is bijgebleven is dat “de moeders de baas zijn”. De demonstranten deinzen niet gauw ergens voor terug maar als mamma zegt dat het klaar is, dan is het ook klaar en niet anders. Dusver zijn de moeders dit nog niet van mening dus zullen de demonstraties doorgaan, dan wel niet toenemen. Als het aan de moeders ligt is het niet klaar met het verzet tegen het in hun ogen grote onrecht. De moeders, en daarmee hun demonstranten, zijn nog lang niet moe.